Φθάσαμε, το έτος 2011. Το έτος 2011 όμως προσδιορίζεται και από δύο άλλες λέξεις. Πρόκειται για το 2011 μετά Χριστό και αυτό σημαίνει ότι στην αρχή αυτής της χρονικής περιόδου, που αριθμεί ήδη 2011 χρόνια ζωής, βρίσκεται ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό πάλι με τη σειρά του σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο, ότι η αρχή για ένα καινούργιο μέτρημα του χρόνου, είναι η Γέννηση του Χριστού και η επί γης παρουσία Του. Το δεύτερο, ότι αυτή η είσοδος του Χριστού μέσα στο χρόνο τέμνει το χρόνο και την ιστορία σε δύο μεγάλες περιόδους, την προ και την μετά Χριστό.

Αλλά γιατί, θα ρωτήσεις ίσως, αυτό το πρόσωπο έχει τόσο κυριαρχική παρουσία μέσα στο χρόνο;

Σκέψου λίγο το χρόνο και το νόημά του. Ξέρεις πολύ καλά ότι μέσα στη ροή του χρόνου υπάρχει ένα σκάνδαλο. Αυτό το σκάνδαλο είναι ο θάνατος. Ο θάνατος σταματά το χρόνο και μάλιστα πολλές φορές αιφνιδιαστικά. Μέσα σ’ αυτή την προοπτική ο κάθε χρόνος που περνάει είναι ένα βήμα προς το τέλος. Το ποτάμι του χρόνου κυλάει προς το θάνατο. Αλλά αυτό αφαιρεί κάθε νόημα από τη ζωή. Τι νόημα στ’ αλήθεια μπορεί να έχει μια ζωή που καταλήγει στο θάνατο; Τι νόημα μπορεί να έχει μια ζωή, όταν το μόνο που κρατάς σφικτά στο χέρι σου είναι ο θάνατός σου, όταν το μόνο για το οποίο είσαι βέβαιος είναι ότι θα πεθάνεις και μάλιστα χωρίς να ξέρεις το πότε; Δεν είχε δίκαιο άραγε ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας όταν παρατηρούσε, ότι εάν η ζωή μας τελειώνει στο θάνατο, τότε στη ζωή της κάθε μέρας που περνά, το άσκοπο συναγωνίζεται το παράλογο, αλλά τον αγώνα τον κερδίζει πάντα το τραγικό;

Σ’ αυτό το χρόνο τον ά-σκοπο και τον α-νόητο και τον παράλογο σε κάποια στιγμή γεννιέται ο Χριστός. Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και μπαίνει μέσα στο χώρο και το χρόνο του ανθρώπου. Αυτή όμως η είσοδος ανατρέπει τα μέχρι τότε δεδομένα του χρόνου. Η πορεία του δεν είναι πλέον πορεία προς το θάνατο, αλλά γίνεται πορεία προς την ζωή. Η έξοδος, δια του θανάτου, από το χρόνο, γίνεται, δια της Αναστάσεως του Χριστού, είσοδος στη Βασιλεία του Θεού. Ο χρόνος και ο άνθρωπος που είναι δεμένος με το χρόνο, αποκτούν άλλες δυνατότητες. Ο Χριστός με τη Γέννησή Του, με την είσοδό Του στο χρόνο, γίνεται η αρχή ενός νέου χρόνου, γίνεται το νόημα του χρόνου, γίνεται, τέμνοντας το χρόνο, το κέντρο της Ιστορίας και είναι και το τέλος της Ιστορίας, το τέλος με την έννοια της τελείωσης, της ολοκλήρωσης της Ιστορίας.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε, ότι το μόνο αληθινά καινούργιο μέσα στην αέναη ροή του χρόνου είναι η Γέννηση του Χριστού, η Σάρκωση δηλαδή του Υιού και Λόγου του Θεού. Γιατί δεν είναι άλλο ο Χριστός και άλλο ο Θεός. Ο Χριστός είναι ο ίδιος ο Θεός που προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση για να της ξαναδώσει την αρχική της ακεραιότητα. Η Γέννηση λοιπόν του Χριστού δεν είναι μια στιγμή μέσα στο χρόνο, δεν είναι δηλαδή ένα γεγονός που προσδιορίζεται μόνο χρονικά, αλλά είναι μια οντολογική ανακαίνιση και του χρόνου αλλά κυρίως του ανθρώπου. Αρχίζουμε πλέον να μετράμε από μια νέα αφετηρία, από μια νέα αρχή το χρόνο, από τον Χριστό, γιατί έχουμε μια καινούργια δυνατότητα για τον άνθρωπο και αυτή η δυνατότητα είναι η υπέρβαση του θανάτου και η θέωση του ανθρώπου.

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης
κ. Παύλου Ιωάννου